The Elephant Man (1980)

Του David Lynch με τους Antony Hopkins, John Hurt, Anne Bancorft

Σε ένα παρακμιακό περιπλανώμενο τσίρκο της Αγγλίας του 19ου αιώνα, ο γιατρός Frederick Treves θα αντικρίσει για πρώτη φορά έναν άνθρωπο διαφορετικό από τους άλλους: τον Άνθρωπο-Ελέφαντα ή αλλιώς τον John Merick. Θέλοντας να τον βοηθήσει για να έχει μια καλύτερη ποιότητα ζωής και για να μπορέσει να αποκτήσει μια κοινωνική ζωή παρ' όλη την παραμορφωμένη εικόνα του, ο γιατρός αποφασίζει να τον φροντίσει από κοντά και φέρνει τον John στο νοσοκομείο στα κρυφά.

Καθ' όλη την διάρκεια της παραμονής του εκεί, ο John θα εξελιχθεί σε έναν άνθρωπο με ευαισθησίες και εξυπνάδα, θα μπορέσει να ξεπεράσει την φοβία του ως προς τους άλλους και ανακτήσει εν μέρει την αυτοεκτίμηση του. Ωστόσο, τόσο το παλιό του αφεντικό στο τσίρκο αλλά και άλλοι επιτήδειοι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο θα συνεχίζουν να του συμπεριφέρονται ως ένα "φρικιό". Η αγάπη όμως για τον John θα έρθει μέσα από την στοργή που θα του δείξει η μεγάλη ηθοποιός κα Kendal, αγάπη που θα τον συντροφέψει μέχρι το τέλος...

Βασισμένη στην πραγματική ιστορία του Joseph Merick, του ανθρώπου που έζησε στα μέση του 18ου

αιώνα και έμεινε γνωστός για την σπάνια πάθηση που του παραμόρφωνε το σώμα του, η ταινία πραγματεύεται με ένα ιδιαίτερο τρόπο την διαφορετικότητα και τον ρατσισμό.

Αναπτυγμένη μέσα από τις σημειώσεις του Dr Traves, η ιστορία του Merick είναι ένα μάθημα ανθρωπιάς και αποδοχής. Πως μπορεί μια κοινωνία άμαθη στο διαφορετικό και στο μη συνηθισμένο να δεχτεί τον John? Πως μπορείς να πείσεις τον κόσμο να μην είναι σκληρός με έναν άνθρωπο, μόνο και μόνο επειδή η εμφάνισή του δεν είναι "κανονική"? Πως μπορεί ο διαφορετικός να μάθει να ζει με αυτήν την "διαφορετικότητα" του χωρίς να νοιώσει θυμό και απομόνωση? Τέλος, ποια είναι τα όρια μεταξύ της αλληλεγγύης και της συμπόνιας, του αλτρουισμού και της λύπησης?

Αν και πάντα είχα μια αποστροφή ως προς τον David Lynch (ακόμα να καταλάβω το "Blue Velvet" και το "Mulholland Drive"), πρέπει να ομολογήσω ότι στον "Άνθρωπο-Ελέφαντα" η προσέγγιση του - σε μια τόσο ιδιαίτερη ιστορία - ήταν καθηλωτική.
Χωρίς εύκολους συναισθηματισμούς και συγκινήσεις, χωρίς να εκβιάσει τα συναισθήματα του θεατή, ο Lynch παίρνει μια αληθινή ιστορία και την παρουσιάζει λιτά και όμορφα, χωρίς να νοιώσεις άβολα ούτε ένα λεπτό. 

Η ταινία που ανάγκασε την Ακαδημία Κινηματογράφου να εισάγει το Όσκαρ Καλύτερου Μακιγιάζ χωρίς όμως να το λάβει ποτέ (το βραβείο αυτό καθιερώθηκε από την επόμενη χρονιά), η ταινία που απογείωσε την καριέρα του Antony Hopkins και τον μετέτρεψε από έναν θεατρικό ηθοποιό σε έναν μεγάλο κινηματογραφικό ηθοποιό, η ταινία που ξαναπραγματεύτηκε το θέμα της διαφορετικότητας όπως και το Freaks, αλλά με λιγότερο σοκαριστικό τρόπο. Προτάθηκε για 8 Όσκαρ, ίσως η πιο αναγνωρισμένη ταινία του David Lynch. Υπέροχη.